Nasz umysł składa się z nieskończonej ilości szuflad. W każdej z nich znajduję się myśl, która zawiera wszystkie pragnienia, szczęścia i nieszczęścia. Te myśli czekają tylko na ruch, by coś z nimi "zrobić". Jakby głęboko sięgnąć, są tam ukryte zakamarki, o których istnieniu najczęściej nie wiemy. Jest sposób na sprytne wykorzystanie ich w naszych celach. Trzeba jednak się tego nauczyć, co jest bardzo ciężkie. Wszyscy mówią "nie myśl tak, próbuj, nie poddawaj się, bądź dobrej myśli, a na pewno się uda". Oni mają rację, tylko trudniej to wykonać. Ta wiara jest w środku mnie, ale względem największego marzenia. Natomiast w tej sytuacji tracę równowagę, chwieję się i spadam lekko w dół. Tak czy inaczej, spróbuję jeszcze raz. Nie mam nic do stracenia, życie jest za krótkie, aby żałować potem, że czegoś się nie zrobiło. Wiem, że to działa i muszę się postarać, by dać więcej powodów, które urzeczywistnią jeszcze bardziej tą tezę.
Człowiek im więcej błędów popełnia i doświadcza różnych sytuacji, tym bardziej uczy się oraz wie, kiedy należy skręcić w inną stronę. Chwilami wypełnia mnie wdzięczność, za to na co napotkałam się dobrego i złego, bo przynajmniej jestem świadoma, kto jest naprawdę kim i co czym. Każdy przedstawia się jako maszyna, niezniszczalny i mocny robot, którego nic nie pokona. Irytuje mnie to. Jednak prawdą jest, że jesteśmy tylko delikatnymi ludźmi, których dość łatwo zniszczyć. Czy to nastąpi, zależy tylko od nas. Powinniśmy również pamiętać, że możemy liczyć tylko i wyłącznie na siebie.
Ciało i umysł unoszą się ku górze,
Przygryzam lekko wargi zębami, na samą myśl delektują się,
Źrenice skradające się w kącikach oczu zachowując pozory tajemniczości.
Nie przyznają się do swojej przyjemności patrzenia.
Obserwują każdy detal, marszcząc lekko powieki,
Chcą, pragną, pożądają czegoś więcej,
Co sprawiłoby zatonięcie w oceanie nieograniczonej przyjemności.
+ Uwielbiam francuską muzykę, przypomina mi ona o tym, jak bardzo świat jest piękny.
